było sobie 9

Dni przebiegają mi przed oczyma jeden za drugim i za nic cholery zatrzymać się nie chcą, pokontemplować nie dają… nasza nie-majówka upłynęła roboczo i tak prędko, że nawet najsprawniejszy obserwator miałby problem z rozróżnieniem chwil. Ale ciepło było i fotorelacja będzie :) Tymczasem jednak o mojej latorośli chciałam, bo przecież dziewiątka z przodu licznika pojawiła się i nikt tego zacnego jubileuszu dotychczas opisać nie raczył. Wyrodna (sic!) matka karierą zajęta i nie ma czasu osiągami dziecka się pochwalić ;P Z kronikarskiego obowiązku donoszę więc, że Luśka swoje 9 miesięcy świętowała pierwszą „raną wojenną” ;) Zakwitła wredota na skroni jako wynik nierównego pojedynku z drewnianą kostką edukacyjną. Moja zwykle asekurująca upadki córa runęła tym razem jak kłoda i przypłaciła swoje akrobacje solidnym sińcem – matka zaś (czyli ja) nie przymierzając, zawałem serca. Skoro więc z każdej strony słyszę (a o „życzliwych” były u mnie opowiastki nie raz), że jak tylko dziecko stanie na nóżkach to „…hohoho, wtedy dopiero zobaczysz!”  - to proszę bardzo, inauguracja jest! Zainaugurowała też żywot lewa dolna dwójka, co w sumie daje oszałamiającą liczbę siedmiu zębów w Luśkowej szczęce!!! Jest się czym chwalić, a jakże :D Poza tym oklasków wymagają umiejętności takie jak stanie i wstawanie, wstawanie i siadanie, zasuwanie w miejsca różne, nie zawsze przez rodzicieli pochwalane, sięganie gdzie da się i gdzie nie da, śmianie do wszystkich i ze wszystkiego i wiecznie, nieodmiennie gadający buziak (czyżby po mamie?!?). Sukcesów pasmo :P Tymczasem  zaś wracam do pracy… Hawk!