Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta!
Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wrogiem numer jeden. Być może winny był epizod zaparć, przez który cała procedura zaczęła się kojarzyć z bólem? Nie wiem. Faktem jest, że po ukończeniu roku Pola zaczęła reagować na nocnik alergicznie. Zapytana twardo obstawała przy tym, że jej się wcale nie chce, absolutnie. Posadzona mimo wszystko darła się w niebogłosy, sztywniała od czubka głowy po koniuszki palców i zwiewała z 'narzędzia tortur' przy najmniejszym obniżeniu czujności. Trudno, pomyśleliśmy - ma jeszcze czas. Ten jednak, jak wiadomo, płynie nieubłaganie i nie wiadomo kiedy Luśce stuknęły dwa lata. Lekarstwem na nocnikowe strachy okazał się nieoceniony żłobek. Wspólne "posiadówki" nie tylko przekonały moją córkę, że każdy robi siku ale też pozwoliły poczuć ducha wspólnoty, co zaowocowało skokowym odstawieniem pieluch. Wysoce społeczna ta moja córa, bo okazuje się, że na nią jedną zakład opieki zbiorowej w tej kwestii dotychczas podziałał :) Tak czy inaczej, zupełnie z zaskoczenia (a jakże!) po ukończeniu magicznego 2 i 2, Młoda Dama zaczęła sygnalizować i realizować swoje potrzeby w miejscach temu przeznaczonych.  A jaka z siebie zadowolona! Bo trzeba Wam wiedzieć, z jakiegoś powodu zawołanie: mamo, ja chce siusiu/kupę! lub mamo, już zrobiłam siusiu/kupę! wywołuje okrzyki podziwu, oklaski i w ogóle do czerwonego dywanu rozwijanego pod nocnikiem niewiele brakuje :))) Cieszy się zatem Luśka, cieszymy się i my :D Wpadki szczęśliwie można liczyć na palcach kończyn górnych, co nie znaczy że się nie zdarzają.

Z frontu działań Drugiego Potomka: ciągle w dwupaku. Choć są momenty kiedy wydaje mi się, że Druga się zcwaniła i zamierza wydostać się ze mnie drogami natury przez powłoki brzuszne, bądź nieistniejącą już dziurę w pępku. Fachowiec w tej dziedzinie zapewnia, że nie jest to możliwe bez użycia narzędzi, ja jednak patrząc na mój sponiewierany brzuch nie byłabym taka pewna... dzieci w końcu stale nas zaskakują ;P