Hello December

Niepokojąco wpadłam w rytm comiesięcznych wpisów i chociaż wstyd mi za każdym razem kiedy zaglądam do Was, nie bardzo wiem jak ten stan zacofania postowego zmienić. Codzienność pożera - niezauważalnie, po cichutku ale nieubłaganie. I każdego wieczora okazuje się, że znów całe stadko spraw ważnych i ważniejszych ukryło się przede mną. Nie ogarniam... przerażają mnie naukowe zaległości, z których muszę wybrnąć przed porodem. Większość 'wolnych' popołudni i wieczorów spędzam w laboratorium goniąc w piętkę i ciągnąc za uszy kilka "megaważnych" projektów - wydaje się że bez szans na sukces. Pozostały czas poświęcam Luśce, która po żłobkowych szaleństwach jak nigdy wracając do domu garnie się do przytulania i szeptania w uszko. Te wieczorne chwile turlania się w pościeli i opowiadania sobie rzeczy przeróżnych są dla mnie niezwykle cenne bo koją całodniowe bóle i żale. Żałuję tylko że tak krótko trwają. I ciąża się gdzieś w tym wszystkim gubi. Czasu na zastanowienie, czy nawet przezbrzuszne pogaduchy z Drugim Potomkiem brak - kiedy już runę do łóżka jak ścięta kłoda, zasypiam w ciągu dziesięciu sekund :) Na szczęście według comiesięcznych wizyt lekarskich wszystko jest tak, jak być powinno. Poza cukrzycą, z którą chyba znowu przyjdzie mi walczyć choć nie wiem jeszcze jaką bronią - się zobaczy :/ Rośniemy sobie stopniowo i bez szaleństw, ale stale. Termin wciąż na 13.03. Nawet nie zauważyłam andrzejek, początek grudnia też mi jakoś umknął. Mam nadzieję, że Świąt nie przegapię ;P
Czasem w gonitwie myśli pojawiają się te kraczące: " i po co mi to było?", "źle mi było z jednym?", "jak ja sobie poradzę w tym nieuchronnym wariactwie, które mnie czeka?". Myśli jest dużo... Za dużo. Idę wziąć się z życiem za bary :D

źródło: http://tadams4u.wordpress.com/2012/10/01/im-lost-and-confused/