R.O.C.Z.E.K.



Rrrany! to już rok?!?O matko, niemożliwe, że to już rok!!!
Czemu ten czas tak szybko mija??Zdecydowanie za szybko!!!Eech... niesamowite!Kurczę, no nie moge uwierzyć, że minął juz cały rok!!!!!






ps. Luśka na zdjęciu wyraźnie informuje miną o swoim stosunku do kolejnej sesji : D Ale było też mnóstwo uśmiechniętych i radosnych fotek... to taki prezent roczkowy. Impreza urodzinowa w niedzielę :)

Komentarze

  1. eveleo26 lipca 2012 17:19

    dużo uśmiechu na co dzień życzę :D sto lat niech żyje, żyje nam ! no leci czas jak błyskawica jak ja to mówię :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Anna S.26 lipca 2012 21:19

    Ahhh i u Was już roczek :) Jak te roczki lecą!

    Radości, szczęścia i ZDROWIA!!!! Dla Luśki :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Mama SynAlka27 lipca 2012 00:31

    Wszystkiego najlepszego dla Poli! Duuuuużo zdrówka! :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Hafija27 lipca 2012 00:39

    Wszystkiego najlepszego Maleńka :*

    OdpowiedzUsuń
  5. Sylwia27 lipca 2012 10:59

    Ślicznie dziękuję i przekażę jubilatce... w uściskach i buziakach jeśli łaska :D

    OdpowiedzUsuń
  6. Srokao28 lipca 2012 13:55

    STO LAT!!! No kiedy to minęło no kiedy? Nie ogarniam tego. Buziaki od brata.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia30 lipca 2012 14:25

      no własnie nie wiem...i to do tego stopnia że 26-go o 22.00 łzy mi pociekły z tego "niewiedzienia" :D

      Usuń
  7. Avka30 lipca 2012 12:22

    Spóźnione wszystkiego najlepszego:)

    OdpowiedzUsuń
  8. Cicha1 sierpnia 2012 12:30

    super minka ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. Zwyczajna mama2 września 2012 10:29

    wszystkiego, co najlepsze Młoda ;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być...
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr...
Czytaj więcej