nieuleczalna ;)


Jestem nieuleczalnie chora na moją córkę :) Wszystkie syndromy na to wskazują i nie zapowiada się na poprawę. Dziś mamy dzień pogodnej minki i radosnego gugania, ale nie tylko dlatego. Młoda opanowała mnie dokumentnie, wlazła w każdą komórkę i rozpanoszyła się tak rozkosznie, że nawet najbardziej pierwotne, fizjologiczne potrzeby spadły na plan drugi. Na pierwszym planie znalazło się wszystko "Polowe". I wiecie co? Kocham ten stan :)))))

Komentarze

  1. Marta Be12 września 2011 12:25

    :-)

    OdpowiedzUsuń
  2. ZEZUZULLA12 września 2011 13:25

    Wiem o czym mówisz, już wiem:D

    OdpowiedzUsuń
  3. Sylwia12 września 2011 13:58

    oj, dziewczyny...czasem aż mnie z tej miłości ponosi... :D

    OdpowiedzUsuń
  4. mama ziarenka12 września 2011 15:26

    syndrom matki ;D

    OdpowiedzUsuń
  5. Mamuśka Martuśka12 września 2011 21:28

    a wyobrażasz sobie jak to było "przed"?To ja Ci powiem - do dupy było!;-)

    To samo mam;-)

    OdpowiedzUsuń
  6. Evelio12 września 2011 22:06

    ja miałam ostatnio sen...pewna para uważała, że JJ to ich syn, tylko dali mi go na pierwsze piec miesiecy, a teraz chca go zabrac, żeby zobaczyc jak to jest! Takiego koszmaru, to ja jeszcze w życiu nie śniłam!!! Nie wyobrazam sobie zycia bez Synka.

    OdpowiedzUsuń
  7. a.pe14 września 2011 14:41

    To chyba najcudowniejsza nieuleczalna choroba na świecie :)

    OdpowiedzUsuń
  8. ambiguity15 września 2011 13:25

    choroba zaraźliwa - coraz bardziej zakochuję się z dnia na dzień

    OdpowiedzUsuń
  9. agakry15 września 2011 21:22

    najbardziej niesamowite jest to, że ten stan się pogłębia i codziennie jest bardziej i bardziej :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Sylwia16 września 2011 13:27

    no właśnie... to chyba w tym całym chorowaniu najpiękniejsze :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej