o niemowlęcych słodkich snach ;)


Z tym, kto wymyślił powiedzenie „śpi spokojnie jak niemowlę” chciałabym się spotkać oko w oko w celu weryfikacji… założę się, że bezdzietny. Całe dorosłe życie trwałam w jakże mylnym przekonaniu, że owo twierdzenie jest prawdziwe i sen niemowlęcy jest twardy, spokojny i niezakłócony. Tymczasem moja mała Małpka (zwana ostatnio pieszczotliwie Luśką… od Poluśki naturalnie) sypia głośniej niż górnik i bardziej niespokojnie niż marynarz na wachcie. W czasie dziennych drzemek nie jest to tak zauważalne i to nie tylko dlatego że dziecię moje słodkie mało w ciągu dnia sypia :) Za to w nocy wydaje z siebie dziesiątki odgłosów, z których co poniektóre stawiają mnie natychmiast na baczność nad łóżeczkiem – sapie, chrapie, szura, szemrze, mruczy, charczy, burczy i pomiaukuje… krótko mówiąc w niczym ten sen nie przypomina moich wyobrażeń ;) Zwiedziona kłamliwymi powiedzonkami przerażona byłam na początku – bo może to tylko mojej dzieciny przypadłość i na dodatek oznacza jakąś chorobę? Teraz powoli przywykam, chociaż są momenty że nie wytrzymuję i sprawdzam. Czasem stoję w półmroku gapiąc się na Luśkową buźkę i szukając oznak cierpienia… niezadowolenia… niepokoju… i nic takiego nie znajduję :) Trzeba by znaleźć jakiś rozsądniejszy zamiennik dla tego niefartownego powiedzonka, tak jak dla wielu innych idiotycznych powiedzonek typu: idzie jak krew z nosa :D

Komentarze

  1. ambiguity29 września 2011 19:37

    przez te kwękania senne zaciągnęłam Witka do neurologa, który chyba miał ze mnie polewkę i powiedział że niemowlęta mają do tego prawo, teraz Wituś wydaje już mniej dźwięków

    OdpowiedzUsuń
  2. Hafija29 września 2011 20:50

    Mój lekarz mi powiedział: a Pani myśli, że Pani tak nie robi? :P

    OdpowiedzUsuń
  3. clatite29 września 2011 21:40

    O tak, mój też wydaje niezłe dźwięki

    OdpowiedzUsuń
  4. eveleo30 września 2011 05:55

    hahaha dobre komentarze od dziewczyn :) u mnie to samo i też się zrywaliśmy z mężem w nocy, no niby na ratunek, patrzymy, a nasz maluszek oczy zamknięte, śpi jak aniołek, za chwilę znowu, biegniemy, a tu to samo... :) czasem się też śmieje przez sen :)

    OdpowiedzUsuń
  5. ZEZUZULLA30 września 2011 15:36

    Gdybyś Ty widziała ile razy wstawałam:D Ale! Takie wstawanie to prawie jak robienie brzuszków:D

    OdpowiedzUsuń
  6. Sylwia30 września 2011 19:10

    no prawie :P

    OdpowiedzUsuń
  7. Evelio30 września 2011 23:37

    dlatego ja już delektuję się faktem, że JJ śpi u siebie w pokoju. Natomiast, gdy jesteśmy na wyjazdach i śpi z nami w łóżku nie jestem w stanie zasnąć. Bo nie dość, że dźwięki mnie poruszają to jeszcze liczne wymachy główką i wędrujące przez noc rączki i nogi:-)

    OdpowiedzUsuń
  8. Asia1 października 2011 20:40

    Ahahahha, chyba wszystkie maluchy tak mają;) Mój Sz tez tak posapuje, pochrapuje i wydaje całe stado najprzeróżniejszych dźwięków;) Ostatnio doszło wylizywanie łapek jak kot - budzi mnie to w nocy ostatnio kilka razy w ciągu nocy;) Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  9. mtotowangu2 października 2011 09:49

    ojj super post. też bym się spotkała z tym kto powiedział, że śpi słodko jak niemowlę... ale chyba będę musiała się "wyżyć" na tym temacie u siebie na blogu. dzięki za inspirację. pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Sylwia3 października 2011 09:08

    Ha, czyli ciamkanie i lizanie łapek też :))) A ja myślałam znowu, że tylko mnie to budzi :D

    OdpowiedzUsuń
  11. a.pe2 listopada 2011 16:41

    Heheh, słodkie są te nasze Szkraby, aż mi się buzia sama śmieje :) Antek na początku może i spal słodko, ale tylko u mnie na rękach, przytulony do gołej piersi, a nawet najmniejsza myśl, że może wstanę i go odłożę powodowała nagłe otworzenie oczek :) Teraz już jest lepiej i może nie wydaje az tylu dźwięków, za to przemieszcza się w wyrku i muszę go pilnować, żeby mi nie zwiał, łobuz jeden ;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być...
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr...
Czytaj więcej