hmmm...

Zaraz zaraz, są przecież czuję ...mhhhmmmm....gdzie te zęby?

Komentarze

  1. ZEZUZULLA17 stycznia 2012 20:26

    Serio, serio są?:D
    A jeszcze wczoraj w brzuchu była, a dziś już o zębach mowa...

    OdpowiedzUsuń
  2. Mamuśka Martuśka17 stycznia 2012 22:44

    Bożesz to oczekiwanie, kiedy już dziecięce wycie sięga zenitu, a widać już biały wypukły, moooocno wypukły ślad na dziąśle, ale ciągle nie ma nic na powierzchni jest okropne. Tydzień tak czekaliśmy...A teraz kolejny już się pokazuje powoli. Powodzenia. Tobie i sobie;-P

    OdpowiedzUsuń
  3. Sylwia18 stycznia 2012 07:57

    Zezulla są są... tuż pod powierzchnią, ale na zewnątrz coś się nie chcą ujawnić :) Faktycznie, jak z bicza "szczelił", ale może i dobrze, że to się tak rozciąga w czasie, bo jednoczesnych kolek i ząbków chyba bym nie zniosła :D
    Martuś, ty mnie nie przerażaj, mamy już trzecią noc z głowy i szczerze myślałam, że zbliżamy się do finału... powodzenia życzę więc gorąco w obie strony :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Anna S.18 stycznia 2012 12:56

    Zębale ... czeka się na nie w napięciu a jak już są... to ahhhh! Zachwyty, zaskoczenia i jakiego uroku dają :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Sylwia18 stycznia 2012 17:19

    oj, czekamy czekamy :)

    OdpowiedzUsuń
  6. ambiguity18 stycznia 2012 20:39

    niech szybko wyłażą i ślicznotki nie męczą

    OdpowiedzUsuń
  7. eveleo19 stycznia 2012 09:58

    my też czekamy, szukam codziennie i nic
    buźka Wam :*

    OdpowiedzUsuń
  8. Evelio20 stycznia 2012 21:30

    :-))))

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być...
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr...
Czytaj więcej