Pan niania

W związku z moim powrotem do pracy i koniecznością pozostawienia Luśki pod inną niż moja opieką nazbierało się we mnie kilka refleksji. W naszej rzeczywistości przyjęło się, że dla dziecka najlepsza jest matka. Zawsze i wszędzie. Matka zawsze zna najlepiej, wie najlepiej i najlepiej zrobi. A jeśli już nie matka to babcia, ciocia ewentualnie… w każdym razie kobieta. Absolutnie nie neguję niezaprzeczalnie potężnej roli kobiety w wychowaniu, tylko zastanawia mnie czemu uważa się, że facet choćby troskliwy i czuły, zawsze będzie na tym polu słabszy? W naszym przypadku tak się złożyło, że moją pociechą w czasie kiedy ja jestem w pracy zajmują się głównie panowie – Małż, czyli Luśkowy tata, i dziadek. 

Dziadkowe „nianiowanie” wyszło tak jakoś naturalnie, samoistnie. Dziadek się emerytuje, i mimo sporej liczby zajęć zdeklarował się zostać dziennym opiekunem naszej dziewczynki. Przyzwyczajaliśmy się powoli, żeby młodej bezpośrednio z ciepełka „macierzyńskiego” nie wrzucać na głęboką wodę, więc bywałyśmy z Luśką u dziadków stopniowo coraz dłużej. Zaczęło się od spacerów. Potem był czas we troje, potem godzinka, dwie sam na sam… a od połowy lutego zaczęło się niańczenie pełną gębą. Porozumienie na linii Luśka-dziadek jest absolutne - podszyte chichotem i przyklaśnięte dziesiątkami uścisków. Dziadek gotuje pyszne zupki, śpiewa piosenki, opowiada cudne (choć czasem niewiarygodne) bajki. Poświęca czas. Całe mnóstwo czasu i całą swoją uwagę. Z perspektywy mamy (czyt. Mojej) dziadkowe opiekowanie się Luśką ma dodatkowe zalety – dziadek jest konkretny. Podchodzi do sprawy zadaniowo – powiedziane spacerować codziennie? Spaceruje. Deszczyk? Spaceruje w kaloszach. Mrozik? Oboje smarują się kremem i spacerują. Jeśli tylko wiatr głowy nie urywa a na nosie nie tworzą się sople, nie ma powodu by dziecko nie spędziło kilku godzin na świeżym powietrzu… dziadek nie idzie na łatwiznę. Nie daje się zwariować napadom złego humoru i nie leci na pogotowie kiedy tylko młoda zacznie płakać. No i ma niesamowitą cierpliwość.  Same plusy  :D

Z Luśkowym tatą sprawa ma się jeszcze lepiej. Kiedy czekaliśmy na Luśkę w naszych rozmowach niejednokrotnie pojawił się temat wizji wspólnego rodzicielstwa. Moim celem było bowiem osiągnięcie stanu, w którym opieką dla dziecka są mama i tata, a dopiero potem wszyscy inni. Zależało mi, żeby nie było sytuacji, w której babcia (choć kochana) zabiera dziecko  z ojcowskich rąk, bo „daj, nie umiesz” albo „ona zrobi lepiej”. Nie wierzę w powtarzane od pokoleń slogany, że facet nie potrafi nakarmić, ubrać, pamiętać. Oczywiście, mężczyźni myślą inaczej i na innych rzeczach się skupiają, z czego wynikają czasem przeróżne zabawne albo frustrujące (głównie mnie) sytuacje, ale wynikają one z różnicy w oczekiwaniach i przetwarzaniu informacji a nie z nieumiejętności zajęcia się własnym dzieckiem. Zostawiając Polę z Małżem jestem o nią najspokojniejsza – wiem, że niczego jej nie brakuje, że na pewno czuje się bezpieczna i nie płacze z tęsknoty za mną, bo z tatą jest tak samo fajnie. Z tatą można wszystko :D. Nie ukrywam, że nie udałoby mi się wprowadzić tego planu w życie, gdyby nie pełne zaangażowanie Małża. Dzięki jego miłości do Luśki (która jest miłością, nie wstydźmy się przyznać, szaleńczą), dzięki jego chęciom i poświęceniu jesteśmy sobie w opiece nad dzieckiem prawie równi (albowiem chwilowo nic oczywiście nie przebije cycusia ;)). Dzięki niemu nie czuję się przytłoczona i nie mam wrażenia, że w rodzicielstwie jestem sama. Małż wie o Poli tyle co ja – wie co lubi i czego nie lubi. Szczepienia, książeczka zdrowia, stan ostatnich badań? Opanowane. Jadłospis, plan dnia, nowe osiągnięcia, słabsze chwile? Zna na pamięć. Śledzi z uwagą i śmiem twierdzić, że umyka mu mniej szczegółów niż mnie w codziennym zabieganiu. Więc opiekunem jest cudnym. Czasem tylko przy okazji różnych rodzinnych wizyt słyszę komentarze typu: zostawiasz go samego z kąpielą? Czy on sobie poradzi? Sam pójdzie na spacer? Nie boisz się? Otóż nie. Z nim nie boję się niczego.

I żeby nie było – uwielbiamy z Luśką obie babcie. Są cudowne, ukochane i zawsze spieszą z pomocą, gotowe tulić, całować i nosić na rękach. Kochamy też prababcie i wszystkie dalsze i bliższe ciocie. Kobiety są super! Tylko ich rola w opiece nad maluszkami jest tak oczywista i naturalna, że nikt się ich zaangażowaniu i obecności nie dziwi. A mężczyźni wciąż muszą udowadniać, że mogą, chcą, potrafią… Więc dziś: hip hip hura! Niech żyje pan niania!