magiczne 7

Siedem miesięcy... kto by pomyślał?!? Galopuje ten czas jak nasza Miećka ze smyczy spuszczona :) Miało być o nowym zębie, o pełzaniu, turlaniu, jedzeniu flipsów i bułek z masłem, o siedzeniu i o nie-siadaniu, o gadaniu i pokrzykiwaniu, puszczaniu ślinowych bąbelków, o nieużywaniu nocnika, o zabawek ciągłym rzucaniu i sensorycznym książek czytaniu... ale jest coś, czym muszę się podzielić teraz, dzisiaj i natychmiast - choć pewnie zaraz potem los znowu spłata nam psikusa...ale niech tam! Otóż z okazji kolejnego jubileuszu Luśkę zaczarowało :)  Zaczarowało cudownie w permanentnie uśmiechnięte, pogodne, radosne i towarzyskie dziewczę, które wprawdzie w nocy nie sypia, ale nawet te pobudki uskutecznia z takim wdziękiem, że gniewać się nie sposób. Fajnie mieć dziecko, które wcina wszystko z uśmiechem na ustach nie plując po ścianach, z radością uczestniczy we wszelkich zabawach, uśmiecha się i zagaduje do każdego kto chce słuchać... I like! Chwilo trwaj : D

Komentarze

  1. Hafija2 marca 2012 15:48

    i oby ta magia was nigdy nie opuściła!! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia2 marca 2012 18:13

      Oby! Do tej pory jakoś nie udało się jej zatrzymać na dłużej...ale najwazniejsze że wraca ;P

      Usuń
  2. olapi2 marca 2012 16:04

    Super. Oby tak pozostało na zawsze. My też czekamy na taką dobrą wróżkę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia2 marca 2012 18:14

      Na zawsze to już pobożne zyczenia :)))) Ale oby jak najdłużej.. podesłałabym i wam, ale nie bardzo wiem jak więc wysyłam ciepłe fluidy - może zadziałają :D

      Usuń
  3. anieska2 marca 2012 18:10

    Brawo dla Luśki - oby życzenia Mamy się spełniły!!!!

    OdpowiedzUsuń
  4. zizi2 marca 2012 22:16

    Pieknie! Tylko tak dalej!

    OdpowiedzUsuń
  5. eveleo2 marca 2012 23:35

    i niech tak zostanie ! :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Evelio3 marca 2012 21:36

    wspaniale czytać tak dobre nowiny!

    OdpowiedzUsuń
  7. Agnieszka7 marca 2012 14:30

    Pięknie :D Tylko pozazdrościć :D
    Niech tak zostanie
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  8. Olga7 marca 2012 19:51

    chwilo trwaj, a nawet jak się zapodziejesz na moment, to szybko wracaj :D

    OdpowiedzUsuń
  9. Sylwia9 marca 2012 11:03

    Oby nie, bo ja już się zdążyłam przyzwyczaić ;))))))

    OdpowiedzUsuń
  10. Mama SynAlka13 marca 2012 11:41

    No to jeszcze brakuje przespanych nocy i będzie idealnie!
    Pozdrawiamy :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej