Luśka, Kudłata i reszta świata

Opuszczam chwilowo swoją poczekalnię i Was dziewczyny... nie ukrywam, że z pewnym żalem. Wybywamy z Małżem na tydzień do lasu odpocząć, więc o necie nie ma mowy ;) Do zobaczenia wkrótce!!!

Wczorajsze badanie USG ujawniło niestety miednicową pozycję Pchełki. W związku z nieuchronnym zbliżaniem się końca ciąży gin kazał mi się mentalnie szykować na cesarkę :(  Mała na dzień dzisiejszy waży 1900g i zmniejszają się szanse na spontatniczny obrót główką do dołu. Nie wiem sama jaka jest szansa, że w tych ostatnich tygodniach ułoży się jeszcze jak należy - na razie lewituje półskosem, dupką prościutko ku dołowi. No cóż, nie można miec wszystkiego...

Trochę schłodziło się na zewnątrz, za co jestem losowi bardzo wdzięczna, bo może nie tyle upały, co ta straszna duchota i brak powietrza które można by nabrać w płuca, zaczęły mi się dawać we znaki. Poza tym lubię burze :) Takie buntownicze, gniewne epizody pogodowe zawsze wprowadzają mnie w refleksyjny nastrój. Oczywiście po kilku dniach będę marzyć o powrocie słonecznych dni, ale kto powiedział, że w tym stanie muszę być konsekwentna?   Z żalem stwierdziłam, że oprócz tego, że stojąc przestaję widzieć własne stopy, mam też coraz większe kłopoty z zadarciem nóg na większe wysokości. Znacznie mnie to ogranicza pielęgnacyjnie, postanowiłam więc zrobić sobie małą przyjemność i wybrałam się na pedicure. Obietnica lakiero-żelu, który utrzyma się na paznokciach   „co najmniej miesiąc”, czyli teoretycznie do porodu mnie skusiła :). Tym bardziej, że w sobotę czekało nas wesele… Kupno weselnej sukni na 34-tygodniowe brzuszysko nie jest sprawą ani łatwą, ani specjalnie przyjemną zważywszy na pa

Wczorajsze zajęcia w szkole rodzenia poświęcone były laktacji i karmieniu piersią. Miałam pewne zastrzeżenia do niektórych teorii – do umysłu nie wszystko przenika drogą prostej osmozy :) Jak słuchałam, że na pękające i krwawiące brodawki najlepiej posmarować się własnym mlekiem i zostawić do wyschnięcia to coś w mózgu zastukało mi niepokojąco. Ale większość informacji i ćwiczeń była pomocna, więc puściłam w niepamięć drobne nieścisłości.   Oczywiście podstawowa mantra przyszłej matki: karmić, karmić, karmić… jak boli karmić, jak pęka karmić, jak puchnie – też karmić. Nie mam nic przeciwko takiemu uporowi, sama chciałabym karmić piersią od samego początku i szczęśliwie jak najdłużej. Myślałam jednak, że kwestia krwawiących brodawek uniemożliwia karmienie przynajmniej do wygojenia, tymczasem pani położna z uporem maniaka powtarza, żeby nie wiem co nie przerywać karmienia. No nie wiem. Wizja Pchełki przyssanej do cyca i spływającej mleczno-krwistą mieszaniną jak jakiś Conan Barbarzyńca…

Czereśnie to ZŁO. Lody to ZŁO. Truskawkowy koktajl, albo zimny arbuz… ZŁO. Za to niesamowicie przyjemne, więc z okazji ostatniego w tym roku ciężko pracującego weekendu postanowiłam ulżyć sobie trochę i zafundować kilka zakazanych przyjemności ;). Nawet za bardzo nie drżę na myśl o czwartkowych komentarzach pani diabetolog… w końcu to nie ja się domagam tylko moja Pchła brzuszkowa potrzebuje energii do nowych skoków i wygibasów ;))).   Za to po weekendzie czas na powrót do żywieniowego reżimu – mimo upałów i zniewalającego słońca. Wodę pochłaniam litrami a każdy ciuch lepi się do ciała... ale na zewnątrz tak pięknie! W pracy na szczęście mam chłodno, więc nie piekę się od rana do wieczora. Chociaż po całym dniu słońca jestem zmęczona jak po fizycznej pracy… Zabawne – każdego dnia zatrzymuje się w zadziwieniu nad tym, jak codzienność może być jednocześnie tak niezwykła i magiczna oraz tak niesamowicie męcząca. Fenomen. Powoli kompletujemy wyprawkę. Pierwsza Pchełkowa bryka stoi sobie i

Zaczynamy 33 tydzień. Tym samym osiągnęliśmy etap odbywania wizyt kontrolnych co dwa tygodnie. Zapiski w kalendarzu gęstnieją mi coraz bardziej a lato nie skłania do wytężonych wysiłków, oj nie! Szkoła rodzenia okazała się dobrym wynalazkiem – mimo tego, że jako przyszła mama przekopałam się przez kilka poradników i dziesiątki artykułów w necie, sporo się uczę. A dla Małża to świetne przygotowanie do tego co będzie i jednocześnie doskonała szkoła wyrażania emocji. Rzadko mam okazję słuchać jego wątpliwości i obaw, bo zwykle skupiamy się na moich i mój ukochany występuje w charakterze pociesza cza/uspokajacza. Więc szkoła na plus. Zostały nam jeszcze trzy zajęcia, skończymy akurat z początkiem urlopu… w końcówce czerwca wybieram się na zasłużony tygodniowy wypoczynek „do lasu”. Rodzina powitała ten pomysł z powątpiewaniem i wczorajsza wizyta u gina wyglądała w dużej części tak, że Małż wytaczał działa pt. „A czy żona może…?” a ja się okopywałam. Na szczęście wszystko u nas w porządku, l