Ja się stąd wynoszę...

... powiedziałam do Małża kiedy po raz kolejny zepsuł się następny  'świeżo naprawiony" kran w naszym wynajmowanym 'm'. I słowa dotrzymam, a jakże! I to już niedługo :D Zabiorę ze sobą wspomnianego wyżej, ukochane dziecię, najważniejsze tobołki... i pójdę sobie, zostawiając walące się meble, śmierdzące rury, cieknące krany, zimne betonowe podłogi i kraty w oknach. I będę w końcu swoje gniazdo wić :D Na razie wije developer, który etap wykończeniowy nieco przeciąga, ale już koniec widać i jest swiatełko w tunelu. I nie zniechęca mnie nawet wieloletni cyrograf podpisywany kilka miesięcy temu z suchością w gardle :) Bo w końcu będę miała DOM. Swój kawałek podłogi, swoją przestrzeń. Która będę mogła urządzić po swojemu, a kiedy przyjdzie mi ochota zamknąć przed obcym okiem, uchem i obecnością...mhhmm... i światło będę miała - dużo światła. I balkon. I piwnicę (jak to małe rzeczy cieszą człowieka). I pięknie będzie... jak tylko wcisnę temat urządzania i dekorowania pomiędzy rozmnożone tajemniczym sposobem etaty. Bo naszych popołudni i wieczorów nie oddam :D

Komentarze

  1. ZEZUZULLA19 września 2012 11:57

    Cudoooooownieeeeee:D
    Też czekamy na ten moment, kiedy wreszcie nadejdzie czas "naszego":D

    Ps. Błagam, zlikwiduj weryfikację kodem, bo po 5 razie niby złego wklikania hasła ręce opadają:D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia19 września 2012 13:14

      Mówisz i masz :D Mimo całego zamieszania i obliczania z ołówkiem w reku na co możemy sobie pozwolić a na co nie... nie ma nic piękniejszego niż planowanie :)))

      Usuń
  2. Mama SynAlka19 września 2012 12:38

    Nie ma to jak "na swoim". Trzymam kciuki!

    OdpowiedzUsuń
  3. Hafija19 września 2012 17:42

    My też coraz bliżej :)znam ten stan!!! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia20 września 2012 08:46

      To super! Najważniejsze mieć swoje miejsce na ziemi...

      Usuń
  4. kasia_fd19 września 2012 18:41

    super! teraz najlepsze przed Tobą- urządzanie. dobieranie bibelotów, mebli, farb itd... uwielbiam to!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia20 września 2012 08:45

      Ja czasem jestem tym podekscytowana a czasem przerażona... chyba zaleznie od stopnia zmęczenia i ilości czasu na myślenie ;P

      Usuń
  5. Mamuśka Martuśka19 września 2012 23:25

    No i pięknie! Ale macie fajnie - urządzanie jest cudowne . My tylko kuchnię będziemy remontować, a ja cieszę się jak głupia. A cyrograf tez mamy. Kredyt splacimy koło siedemdziesiątki... heh...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia20 września 2012 08:45

      No właśnie... z tej perspektywy polityka emerytalna Państwa nawet wydaje się mieć trochę sensu - no bo przeciez żeby do siedemdziesiątki spłacac to trzeba pracowac, bo kto da radę z ratą kredytu i państwową emeryturą? Tiaaa... trzeba widziec pozytywy :D

      Usuń
  6. MamaLemurka20 września 2012 14:44

    To super, że juz niedługo będziecie na swoim :) To super uczucie. Ja osobiście remontów nienawidze i cierpliwości do nich nie mam, ale urządzanie już lubie bardzo :) Pod warunkiem, że jeszcze kasa mnie nie ogranicza :)
    My też mamy cyrograf... Do 2042 roku... Masakra jak to brzmi. Ale plusem jest to, że płacę na "swoje", a nie wrzucam komus do kieszeni

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia21 września 2012 09:53

      Nas też to właśnie zmotywowało... bo kasa którą płacimy za wynajem jest niemała. A tak to będzie już na swoje :D

      Usuń
    2. Mamuśka Martuśka22 września 2012 22:24

      No to musze Was troszkę zasmucić dziewczyny...Bo spłacając kredyt, a przez długi czas głównie odsetki, również wrzucamy komuś do kieszeni...A nasze mieszkania będą nasze za te dzieścia lat, gdy je spłacimy...Masakra!

      Usuń
    3. Sylwia25 września 2012 08:35

      Racja :( Ale tak przynajmniej widzisz to daleeekie, daleeekie światełko w tunelu... że kiedyś, kiedyś będziesz miała swoje mieszkanie. Że będzie coś, co będzie można dzieciom zostawić. A jak wynajmujesz... to płacisz, wydajesz, inwestujesz i dalej nie masz nic.

      Usuń
  7. Emma23 września 2012 11:58

    Nie ma to jak własne lokum!! :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Joanna i Pan Lew3 października 2012 18:55

    My w najczarniejszych chwilach spędzanych w ciasnej tymczasowej lokalizacji wprowadziliśmy zakaz "giganta" czyli uciekania z domu;) I teraz po trzech latach już na swoim tamto mieszkanie jest coraz bardziej mglistym wspomnieniem. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  9. Cicha31 października 2012 22:34

    i mnie sie marzy wlasny domek... ;)

    OdpowiedzUsuń
  10. Unknown8 listopada 2012 11:35

    To prawda. Własny dom to najcudowniejsze co mozna posiadac z rzeczy materialnych.
    My tez przeszlismy mieszkanie w bloku ale w koncu jestesmy w swoim cudownym, wymarzonym, cieplutkim domku cala rodzinką:)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej