T.A.T.A.

    Jestem szczęściarą. Mam najwspanialszego na świecie tatę. Tatę, który wszystko potrafi i zawsze mi pomoże. Który odda wszystko, żebym była szczęśliwa. Który wysłucha, wesprze, przejedzie pół świata żeby znaleźć dla mnie to, czego bezskutecznie szukam. Który jest ze mnie dumny w momentach szczęścia i nigdy nie zostawi mnie samej kiedy świat usuwa się spod nóg. Bardzo kocham mojego tatę i kiedy pomyślę sobie jakie mam szczęście że go mam, nieodmiennie się wzruszam.
    Moja córka też jest niesamowitą szczęściarą :D Ma tatę, który zawsze ma czas i ochotę spędzać z nią czas. Dla którego jej dobro i szczęście są zawsze priorytetami. Który ma głowę pełną pomysłów na nowe wyzwania i kreatywne zabawy. Który chce ją nauczyć wszystkiego co sam potrafi i dużo, dużo więcej. Który jest zawsze, kiedy w nocy przyśni się zły sen i nawet na wpół śpiący, zawsze odpowiada na wołanie z łóżeczka. Który dba o nią bardziej niż o siebie samego i walczy o jej przyszłość jak lew. Na którego obie zawsze i wszędzie możemy liczyć. Który szanuje i kocha, no KOCHA bezwarunkowo :) Jeden jedyny. Najlepszy na świecie. Luśkowy TATUŚ. 





Komentarze

  1. kasia_fd19 czerwca 2013 07:05

    taki tata to skarb.
    mój także był i jest zawsze przy mnie.
    mąż ostro pracuje by być takim ojcem dla Emilki.
    miło patrzeć na takie relacje ojca z córką, aż serce się cieszy :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia19 czerwca 2013 08:10

      To prawda :) To jedna z tych rzeczy, które sprawiają, że każdego dnia kocha się mocniej.

      Usuń
  2. Srokao19 czerwca 2013 14:47

    Fajny Tatuś :), jakie to szczęście że nam się też taki fajny egzemplarz trafił

    OdpowiedzUsuń
  3. Julka24 czerwca 2013 08:40

    :) jakbym czytała o swoim Tacie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia24 czerwca 2013 12:35

      to wielkie szczęście... im jestem starsza tym bardziej to doceniam :D

      Usuń
    2. coscik z edusio.pl9 sierpnia 2013 14:22

      A ja o swoim ;) Idealnie opisałaś mojego Tatę ;) Kochany, ciepły, zrobiłby i robił wszystko dla swoich dzieci. Kocham go bardzo
      Pozdrawiam ;)

      Usuń
    3. Sylwia16 sierpnia 2013 14:50

      :D

      Usuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej