Cukier to ZŁO...

Walczę i walczę, ale nie zawsze udaje mi się zapanować nad tym, co pokazuje bezlitosny glukometr… diety zasadniczo się trzymam (niewielkie odstępstwa owocowo-sokowe… i jedna pizza), spaceruję, jem często i o określonych porach – a mimo to poziom cukru na czczo przekracza 90mg/Dl. Niby nie dużo: 2, 3, 4 jednostki. Ale dziś rano już na przykład 9. I nie widzę poprawy po wieczornych dawkach insuliny. Cały czas to samo. Zadziwia mnie mój własny metabolizm. Dzisiejszy pomiar nocny (3 nad ranem!?!) wykazał poziom 92 jednostek, a tuż po podniesieniu z łóżka – 99. Wychodzi na to, że sama siebie trawię… nie byłoby to złe, zważywszy na ilość dodatkowych kilogramów nabytych podczas hodowania Pchełki, ale obawiam się, że ani to tak prosto nie działa, ani nie jest korzyścią dla nas obu :( Później przez cały dzień, niezależnie od tego co zjem, poziom cukru trzyma się absolutnie w granicach normy, ale rano… Postanowiłam się tym faktem nie dręczyć, chociaż każda wizyta u diabetologa to stres i nagły wzrost ciśnienia…

Komentarze

  1. Srokao24 maja 2011 11:06

    Współczuję z tą cukrzycą. Ja jestem w górnych granicach i przy każdym badaniu boję się, że przekroczę normę - oczywiście gin zawsze wspomina (chyba tak na wszelki wypadek), że "ślizgam" się z cukrem. Na szczęście już nie długo nam zostało więc na pewno dasz radę i będzie wszystko w porządku.

    OdpowiedzUsuń
  2. clatite24 maja 2011 21:56

    Ja też współczuję bo bardzo się tego bałam. Ale do końca już faktycznie coraz bliżej, będzie dobrze.

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy25 maja 2011 08:37

    Wrrr... wściekam się, bo nie mogę dodać komentarza do własnego bloga :( zanim wyjdę z siebie z powodu cukru, wykończy mnie komputer! Co za dzień !?!
    Sylwia

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej