Coś optymistycznego

Naszło mnie dzisiaj na rozważanie ostatnich dziesięciu dni. A że nasza Pchełka (vel Małpka, vel Pola) łaskawie postanowiła przespać całe popołudnie, mogę sobie pomyśleć i popisać. Żeby nie było – to nie będzie smutny post, chociaż początkowo może się tak wydawać :)

Niespodziewana cesarka, mimo zaplanowanego i tak chcianego naturalnego porodu stała się we mnie wyzwalaczem smutku. Wiadomo, dla dobra maleństwa wszystko – nie chodzi o to, że żałowałam. Ale wtedy pierwszy raz przeszło mi przez myśl, że widać jestem za słaba skoro nie dałam rady urodzić sama. Głupie, ale czasem na myśli kwitnące pod czaszką mamy znikomy wpływ.

Mimo wszystko jednak szpital zapewnił mi czterodniową dyspensę od matczynego lęku. Codziennie rano przychodzi ktoś kompetentny, ogląda maleństwo i mówi – jest dobrze. Po powrocie do domu okazało się, że nikt na zawołanie nie oceni moich wysiłków i codziennie będę się zastanawiać, czy wszystko robię dobrze. Codziennie będę się bać…

Dlaczego nikt mnie nie uprzedził, że macierzyństwo to taki ogrom emocji? Całkowicie nie do opanowania, nie do ogarnięcia w pierwszych dniach… wiem, wiem, spadek hormonów, może nawet coś na kształt baby bluesa mnie dopadło – mija, ale wciąż czasem cicho chlipię patrząc na swoje śpiące dziecię. I sama nie wiem czy bardziej ze szczęścia, czy ze strachu. Słowo honoru – pierwsze trzy dni po powrocie do domu nie były łatwe. Zostawiałam małą śpiącą w łóżeczku i płakałam, że leży tam taka samiutka. Płakałam, bo obcinając paznokietki dziabnęłam ją w skórkę i poszła krew. Bo napiłam się kefiru i dostała rozwolnienia. Walczyłam z laktacją złorzecząc sobie w duchu, że złą jestem matką, skoro własnego maleństwa wykarmić nie mogę. Łzy mi ciekły zamiast pokarmu i oczywiście Małpka natychmiast wyczuwała mój stres. Szkliły mi się oczy, gdy rodzina pytała jak się czuję jako mama… bo nie umiałam opowiedzieć słowami o tym wszystkim, co mi siedzi w serduchu i buzuje szalonym płomieniem. Dzięki wsparciu Małża udało mi się przebrnąć tych kilka trudnych dni… i wyjść na emocjonalną prostą.  I całkiem znienacka nadszedł dzień, w którym wszystko wydało mi się prostsze, ciekawe, barwniejsze… kiedy spoglądając na moją spokojnie śpiącą córeczkę suszę zęby ze szczęścia zamiast ronić łzy. Z każdą godzina kocham ją coraz bardziej, chociaż wydawało się to zupełnie niemożliwe. Dalej boję się, czy wszystko robię jak trzeba, ale uczę się bardziej ufać sobie i odkryłam ile radości daje wzajemne poznawanie się – całe mnóstwo :)

PS. Przedstawiam niniejszym moją piękną córkę... : D