Nowy etap

Na naszym domowym poligonie nowe zmiany. We wtorek Polcia zaczęła czwarty tydzień życia i jak za dotknięciem różdżki średnio sympatycznej wróżki zamieniła się z cudnego bezproblemowego aniołka w małą „zrzędę” bez końca wiszącą przy cycu i  chlipiącą żałośnie przy każdej próbie przeniesienia z rączek mamy lub taty do łóżeczka. Spacery noszone na ręku, bo wózek też „be”. Ćwiczy nas nasze maleństwo, oj ćwiczy :) Noszona przez tatę uspokaja się w kilka minut i zapada w słodką drzemkę… Małżowi ręce puchną na pewno, ale dzielnie i z uśmiechem nosi. Nie upieramy się przy zaprzestaniu noszenia i tulenia skoro Młoda potrzebuje tyle czułości… może to niewychowawcze, ale w końcu ten etap też kiedyś przeminie, co? Skończyła się też chwilowo era przysypiania przy cycu. Czasy, kiedy musiałam Polę budzić w trakcie posiłku odeszły w niepamięć a leniwego ssaka zastąpił mały wygłodniały wilczek, rzucający się na sutek z szeroko otwartymi oczyma i trzymający go w niepodzielnym władaniu przez cały czas jedzenia. A niechby się wysunął nie daj Boże, albo też mama nieudolnie karmiąc zabrała bufecik, zaczyna się wymachiwanie rączkami (i nóżkami) w tempie, które nawet dla mnie byłoby zawrotne. Brak reakcji na tę włoską gestykulację nieodmiennie oznacza buzię w podkówkę i krzyk :) Co ciekawe, nasza mała terrorystka noce przesypia jak anioł… budzi się w miarę regularnie co 3-4 godziny dając mi całkiem niezły czas na wyspanie. Za to w ciągu dnia marne moje szanse na zrobienie w domu czegokolwiek – cały domowy negliż zostaje na głowie Małża. Właściwie tylko dzięki temu, że właśnie wędruje z Polą po domu ja mam czas na to, żeby zajrzeć tutaj, poczytać co u Was i skonsultować zachowania mojej pociechy :))) Jeśli to skok rozwojowy to ja poproszę o cynk, ile potrwa :P