a gdybym tak...


A gdybym tak… nie miała dziecka? Gdybym przespała smacznie całą noc i wylegiwała się w łóżku do ósmej… wstała i niespiesznie zrobiła sobie dobrą, mocną kawę… wzięła prysznic bez nasłuchu… zrobiła fryzurę i „oko”… zjadła śniadanko i sączyła kawę śledząc niusy w necie… zaprzęgła rower i pokłusowała do pracy… doinwestowała własny intelektualny rozwój a potem wróciła do domu i wieczorem wyciągnęła Małża do kina albo na bezwstydnie długi spacer…
Wtedy… nie słyszałabym jak mój ptaszek szczebiocze o najmniej ku temu odpowiedniej porze nocy… nie widziała jej lśniących oczek szeroko otwartych na świat… nie czuła jej ciepła kiedy przytula się do mnie całym ciałkiem jeszcze wiotka od snu… nie była obdarowywana spontanicznym bezzębnym uśmiechem… nie była świadkiem jak każdego dnia dowiaduje i uczy się czegoś… Eeee, mimo niewyspania i całkowitego braku czasu dla siebie za nic  nie chcę wracać do bezdzieciowego stanu :) 

Komentarze

  1. ZEZUZULLA26 września 2011 16:44

    Wracać od "bezdzieciowego" się nie chce, ale noc i bezstresowy dłuuuugi spacer by się przydał:D

    OdpowiedzUsuń
  2. Trin26 września 2011 17:35

    Człowiek się wyzbywa tego egoizmu chyba :)

    OdpowiedzUsuń
  3. mama ziarenka26 września 2011 19:25

    nudno by było, nie uważasz? :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Anna S.26 września 2011 21:26

    Wczoraj cały dzień o tym myślałam :)

    OdpowiedzUsuń
  5. a.pe2 listopada 2011 16:43

    No i jakbyś mogła żyć bez tych małych ciepłych łapek, które tak cudnie pakuje do buzi, albo chwyta maminego palca i nie chce puścić? Ja już bym nie mogła :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej