dzieciowożenie


Z okazji urlopu Małża postanowiliśmy wyruszyć z naszą Małpką w pierwszą prawdziwą podróż. Odwiedziny dziadków zdystansowanych o godzinę drogi samochodem okazały się niemalże ekspedycją podróżniczą i dostarczyły takiego mnóstwa wrażeń, że chyba mamy dosyć na czas jakiś ;)))) Z tejże wyprawy przywiozłam sobie garść wniosków
- określenia "może wytrzyma", "jeszcze chwilka" i "poczekaj" przyjdzie mi wyrzucić z mamowego słownika przynajmniej do wieku przedszkolnego.
- przed następnym pakowaniem się na wyjazd trzeba zrobić sobie listę
- nawet jeśli pakuje się powoli  i z głową i tak czegoś się zapomni... wyjeżdżając lub wracając ;)
- moje dziecko potrafi samo zasnąć w łóżeczku i nie wymaga trwania przy cycku do osiągnięcia stanu pełnej wiotkości
- fotelik samochodowy jest świetną metodą na "wyjca" pod warunkiem że ma się do przebycia drogę trwającą dłużej niż kwadrans... w przeciwnym razie wybitnie służy rozdrażnieniu
- młoda nie pretenduje chwilowo do tytułu najbardziej towarzyskiej dziewczyny roku... nowe twarze i głosy raczące ją w nadprogramowej ilości "uroczymi": no cio? aj aj aj! i innymi formami dźwiękonaśladowczymi doprowadzają do ciężkiego w opanowaniu rozstroju nerwowego.
- w czasie spacerów sprawdza się polecona przez blogowe koleżanki metoda z pieluszką... ale nie zawsze
- w czasie kąpieli pieluszka też się sprawdza...tyle tylko że nie zawsze :)
- generalnie nie ma rzeczy, która zawsze się sprawdza :))))))))))))

Fajne są te wycieczki, byle nie za często...








Komentarze

  1. Hafija8 września 2011 13:31

    Ja to miałam przy pierwszym wyjściu, że to czego nie zabrałam (Frida) okazało się niezbędne (zatkany nos ergo zero spania i histeria)

    OdpowiedzUsuń
  2. anieska8 września 2011 13:38

    Ja nie mogę się przemóc by gdzieś dalej wyruszyć z Kruszyną, ale już za tydzień czeka nas wyjazd do moich rodziców i to oddalonych o 7 godz. Nie wiem jeszcze czy wyjazd dojdzie do skutku, bo ja się bardzo boję i nie wiem czy to nie za wcześnie z 3 miesięcznym Szkrabem w tak daleką podróż??
    A listę rzeczy do zabrania już od 2 tyg robię i ciągle coś dopisuję:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Sylwia8 września 2011 15:15

    Przemóc się chyba niestety trzeba...inaczej człowiek robi się więźniem własnego strachu :) Młoda skończyła dopiero 6 tygodni i liczę, że do trzeciego miesiąca będziemy już dobrze zaprawieni w podróżowaniu. Ale 7 godzin drogi to dużo, więc i przygotowań i strachu na pewno więcej. No i faktycznie jest tak, że akurat ta rzecz, której się zapomni okazuje się najbardziej potrzebna - złośliwość rzeczy martwych :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Evelio8 września 2011 23:05

    spokojnie:-) pierwsze koty za płoty:-) ja dopiero ok 2 miesiaca JJ wybralam sie do tesciow oddalonych o 20 min:-) a teraz szykujemy sie na 500 km:-))))

    OdpowiedzUsuń
  5. agakry10 września 2011 19:03

    ja mam full-listę rzeczy na podróż w telefonie i jej nie kasuję. przed każdym wyjazdem jadę z pakowaniem po liście i ewentualnie świadomie rezygnuje z jakiś zbędnych elementów. zanim na to rozwiązanie nie wpadłam, udało nam się podczas jednej z wypraw po 100km podróży zorientować się, że nie zapakowaliśmy turystycznego łóżeczka :))) a tacy byliśmy zadowoleni, że ładnie nam się wszystko do bagażnika zmieściło :)))

    OdpowiedzUsuń
  6. a.pe14 września 2011 14:48

    My już mamy malutkie podróże za sobą i generalnie nie jest fajnie. Tyle,że nie ze zwględu na Młodego, ale jego matkę, która od dziecka cierpi na chorobę lokomocyjną. Jak byliśmy sami, radziłam sobie jeżdżąc z przodu, ale nie mam serca zostawić samego niemowlaka i to odwróconego tyłem. I tym sposobem po 15 minutach jazdy jestem ledwo żywa, więc wszelkie dalsze podróże muszą poczekać :/

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej