czarno widzę

Są dni, kiedy czuję się jak królowa świata. Jedną ręką ubieram, przewijam, smaruję, drugą w międzyczasie upichcę Małżowi dwudaniowy obiad, nastawię pranie, poodkurzam, zadzwonię do mamy na plotki, uzupełnię bloga. Spacer w wózku czy w chuście – dzieć śpi rozkosznie posapując. Wszystko się udaje, a że mam najcudowniejsze dziecko pod słońcem, które śpi w nocy i słodko drzemie w ciągu dnia, uroczo uśmiecha się do moich głupich min i jest pogodne jak letni poranek, cały dzień nabiera cudownych barw.

A potem przychodzą dni takie jak kilka ostatnich… wstajemy z Polą po dwóch godzinach nocnego snu – obie wykończone bo okazuje się, że pożyteczne żelazo zatwardza i nasila ataki kolek… i to jak nasila! Żadne sposoby ani magiczne specyfiki nie pomagają, młoda śpi w cyklach po 30-40 minut i budzi się z krzykiem. Jesteśmy więc obie wymęczone i zniechęcone. Deszcz pada, spacer w chuście odpada a w wózku Pola wrzeszczy jak obdzierana ze skóry. Leżenie na brzuszku – nie, śpiewanie – nie, obrazki – nie, zagadywanie – nie. Nic nie koi bólu… a ja noszę, przekładam z ręki na rękę, tulę i łzy mi ciekną po brodzie – ze zmęczenia i niemocy, bo nie potrafię pomóc. I zdaje mi się, że ani moja obecność, ani dłonie, ani głos nie uspokajają jej tylko pogarszają sprawę… już się nie uśmiecha, nie guga za to rozżala się jeszcze bardziej , więc pewnie nawet nie wie… nie czuje jak bardzo ją kocham i że dałabym wszystko, żeby to mnie tak bolało.  Czuję, jakbym biła głową w mur i czekam na koniec dnia jak na zbawienie…