Yes! Yes! Yes!

Cytując klasyka :) Udało się i lewa dolna jedynka ujrzała wczoraj światło dzienne... prawa dolna "spuchła" więc pewnie jakiś czas nie zaznamy spokoju ;) Swoją drogą niesamowite...nie tak dawno ledwo co widziałam ręce i nogi na USG a teraz proszę - PIERWSZY ZĄB!

Komentarze

  1. ambiguity24 stycznia 2012 16:32

    uuufff - jak dobrze, malutka odpocznie, u nas przewaznie jednym a drugim zębem był tydzień przerwy

    OdpowiedzUsuń
  2. Sylwia24 stycznia 2012 18:30

    no, to może chociaż kilka dni odpoczniemy... ale dumna jestem jak paw - jakby to mój ząb był hihihi :))))))

    OdpowiedzUsuń
  3. eveleo24 stycznia 2012 20:21

    brawo, brawo !!!!:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Anna S.24 stycznia 2012 21:10

    NARESZCIE (((((:

    GratulujeMY :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Ola24 stycznia 2012 21:46

    gratulujemy! my nadal czekamy na zęby :-)

    OdpowiedzUsuń
  6. Er24 stycznia 2012 22:26

    Gratuluję :* U nas też od niedawna :) Zapraszam do zabawy serialowej :)

    OdpowiedzUsuń
  7. clatite24 stycznia 2012 22:31

    Super!

    OdpowiedzUsuń
  8. Agnieszka25 stycznia 2012 00:14

    gratki gratki :-)
    teraz tylko wyczekiwać kolejnych - ale pierwszy i tak jest debest :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Srokao25 stycznia 2012 16:43

    No to GRATULACJE!!!

    OdpowiedzUsuń
  10. mamaziarenka25 stycznia 2012 17:15

    wow! gratulacje!!!

    OdpowiedzUsuń
  11. Sylwia25 stycznia 2012 18:54

    Dzięki dzięki w imieniu najbardziej zainteresowanej :))) Chociaż mam wrażenie, że jej samej nowy twór wewnątrz paszczy jakby przeszkadzał - miele językiem, bada i bada... :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Agnieszka25 stycznia 2012 23:04

    Zapraszam Cię do serialowego łańcuszka blogowego. Szczegóły u mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Gizanka26 stycznia 2012 00:00

    Serdecznie gratuluję!:)
    Zapraszam do siebie:)

    OdpowiedzUsuń
  14. Anna S.26 stycznia 2012 11:19

    Wciągnęły mnie Dziewczyny i ja wciągam Ciebie w seriale :) szczegóły na blogu :)

    OdpowiedzUsuń
  15. ZEZUZULLA26 stycznia 2012 19:03

    Ajajaj:D Gratulujemy!:D

    OdpowiedzUsuń
  16. Mamuśka Martuśka27 stycznia 2012 14:58

    U nas było tak samo!?Identyko. Drugi wyszedł po 10-ciu dniach...Trzymam kciuki!

    OdpowiedzUsuń
  17. mamaziarenka27 stycznia 2012 15:48

    nominacja na blogu :*

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej