mamy lato!

Heh... zamulam ostatnio strasznie z pisaniem. Żałuję, bo kłębi się we mnie i gotuje mieszanina myśli przedziwna, która albo wybuchnie kiedyś i popłynie niepohamowanym strumieniem, albo (co byłoby dziwne, ale i taką mozliwość dopuszczam) przycichnie i, zanim bedę miała okazję popisać, odejdzie w zapomnienie. Niby nic takiego się dzieje, ale czasem po prostu przychodzą momenty, kiedy refleksje pchają się drzwiami i oknami wcale nie zapraszane :) Niestety - chwilowo praca mnie pożera, przeżuwa, i kiedy już myślę że to koniec, wracam znów w sam środek zawodowego cyklonu. A kiedy kończę pracę, komputer chowam gdzieś głęboko i staram się nie myśleć o niczym poza Luśką i czasem który mamy dla siebie. Wybaczcie, poprawię się kiedy tylko będę mogła... Tymczasem - mamy lato i pierwsze "funkcjonalne" buty :D

Komentarze

  1. ambiguity3 lipca 2012 20:53

    ale już panna :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia4 lipca 2012 08:34

      No nie? Ja po zdjęciach dopiero widzę te kolosalne zmiany - w oczach cały czas mam dzidziusia :)))

      Usuń
    2. ambiguity10 lipca 2012 11:10

      i ja na zmianę mówię: jaki On duży, a za chwilę: jaki malenki

      Usuń
    3. Sylwia10 lipca 2012 13:48

      hehe! No właśnie :)))))

      Usuń
  2. Hafija3 lipca 2012 21:40

    A ja niedługo wracam do pracy i ciekawa jestem jak to będzie...
    Śliczna jest... ale ten czas zasuwa!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia4 lipca 2012 08:36

      Będzie dobrze... przecież nie może być inaczej :D U mnie czasem siada organizacja czasu, staram się poprawiać ale wychodzi różnie. Czas pędzi niubłaganie i żal mi często, że nie można wrócić... chociaż na chwilkę :)

      Usuń
  3. Srokao3 lipca 2012 22:06

    Już się martwiłam czy u was wszystko ok, ale wiedzę że nie potrzebnie :).

    To co nie długo roczek ehhh, ale to opiernicza do przodu :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia4 lipca 2012 08:37

      Roczek... uwierzysz?!? A dopiero co zastanawiałyśmy sie, która pierwsza urodzi :D Litości nie ma ten czas, oj nie.

      Usuń
    2. Srokao4 lipca 2012 21:23

      Nadal nie mogę uwierzyć. Patrze na tego mojego małego człowiek i czami myślę, że to nie moje, ktoś mi podmienia na większe :)

      Usuń
  4. kasia_fd3 lipca 2012 23:35

    takie do chodzenia? to już?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia4 lipca 2012 08:39

      No właśnie już :)nie wiem kogo to bardziej zaskoczyło, Luśkę czy mnie... na razie jeszcze mocno niepewnie i jednak woli za rękę, ale utrzymać ją w siadzie albo raczkującą nie sposób więc buty muszą być :D

      Usuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej