rok i cztery... dni

Impreza "roczkowa" Luśki odbyła się. W minioną niedzielę. Hucznie bardzo - nad miastem przeszła burza roku, fundując nam fanfary i "flesze" :D

Matka (czyt. Ja ) wysiłek poczyniła i tort upiekła, czego dowody zamiesza poniżej :P Tort był w całości śmietanowy i nadziany wszystkim owocowym (no, może nie wszystkim...były maliny, jagody, borówki i winogrona).

tort w tzw. połowie drogi. Kasztelan dla matki, na wypadek porażki

i po ukończeniu :)
Urodzinowej królewnie tort bardzo smakował. Sukience też :D
na zdjęciu z matczyną siostrą, łaskawą karmicielką 
Po konsumpcji tortu z królewny zostało niewiele, ale za to było dziecko szczęśliwe a to ważniejsze niż każda kreacja :D

Komentarze

  1. ambiguity30 lipca 2012 15:16

    sto lat:)
    tort wspaniały

    OdpowiedzUsuń
  2. Marta Be30 lipca 2012 16:30

    sto lat!!
    dwa torty?! - zazdroszczę :-) Gulek miał jeden: kupny i był do kitu..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kahlan8416 sierpnia 2012 20:07

      yy... tort jeden... zdjęcie w trakcie robienia po nałożeniu owoców, przed kolejną warstwą i niżej całość po zakończeniu... Pozdrawiam
      A my mieliśmy kupny - wyjątkowo poszłam na łatwiznę, ale pyszny :)

      Usuń
    2. Sylwia17 sierpnia 2012 14:02

      o... właśnie :) Lepiej bym tego nie ujęła :D Nie zarzekam się bynajmniej, że teraz co roku bedę robić, przeciwnie - wszem i wobec zapowiadałam, że następny tort robię na "18" :))) Ale się zobaczy...

      Usuń
  3. Mamuśka Martuśka30 lipca 2012 23:04

    100 lat 100 lat od cioci blogowej;-)
    Tort cudowny!

    OdpowiedzUsuń
  4. Srokao1 sierpnia 2012 10:41

    Sto lat. Piękny Tort :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sylwia17 sierpnia 2012 14:05

      Heh, ja nie wiem z tą stówą... czasem wolałabym zostać na tym pierwszym :D No, ale to byłby skrajny egoizm...

      Usuń
  5. Kahlan8416 sierpnia 2012 20:05

    Sto lat, sto lat! Spóźnione, ale zawsze. Tort pierwsza klasa, ważne, że smakował córce i sukience ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Sylwia17 sierpnia 2012 14:07

    Wielkie dzięki dziewczyny! Moja próżność kulinarna połechtana została bardzo mile... może nie do końca zasłużenie, ale oh! jak mile :D

    OdpowiedzUsuń
  7. Zwyczajna mama26 sierpnia 2012 09:51

    100 lat 100 lat niech żyje żyje nam :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej