Tak, jestem kobietą... potrafię zmienić nastrój trzykrotnie w ciągu sekundy.

Chyba mam zwichrowana psychikę – od czasu do czasu dopadają mnie dziwne, dla mnie samej niezrozumiałe stany. Najpierw chodzę jak bomba zegarowa- naładowana wszystkim emocjonalnym, czego zwyczajnie wyrazić nie umiem (choć chciałabym). Najchętniej zamknęłabym się w mysiej dziurze i przeczekała, bo tzw. dobre rady  nijak nie pomagają. Świat wtedy uwiera, gryzie, codzienność nawet nie tyle nuży, co dobija. Bliskość dziecka paradoksalnie nie poprawia sytuacji. W „przed-życiu” wykrzyczałabym gdzieś te swoje żale i tęsknoty, albo wypiła butelkę wina i wypłakała je ciurkiem. Z Luśką nie mogę, bo spija ze mnie emocje i błyskawicznie się jej udzielają. Widać i czuć, mimo moich usilnych prób zamaskowania się, jak bardzo odbijają się na niej te momenty – robi się niepewna, „rączkowa” i lepi się do mnie calutka jakby się bała, że jej ucieknę. Szkoda mi Luśki, bo ja sama wiem, że to okres przejściowy – parę dni i minie, ale ona jeszcze tego nie wie, nie rozumie. Tym bardziej więc mam do siebie żal. I kółko klasycznie się zamyka. Małż twierdzi, że to reperkusje po zakończeniu karmienia… no tak, bo dwa tygodnie temu „odstawiłyśmy się”. Przyczyn było kilka (jak to zwykle bywa – klęska urodzaju :) ), metoda też z konieczności „szokowa”. Więc może to to? Może mnie dopadło obniżenie hormonalne i tęsknota za tą unikalną bliskością? Być może nas obie dopadło... choć Pola na tę zmianę zareagowała cudnie i wbrew moim poważnym obawom butlę z mlekiem przyjęła bez zastrzeżeń. Spodziewałam się krzyków, protestów i nieprzespanych nocy – w czasie karmienia piersią rytuał był stały i nienaruszalny. Po kąpieli smarowanie, masowanie i ubieranie, przy którym dziecię już nerwowo buczało a po ubieraniu rwało na matce koszulę, głośno domagając się  zasłużonego i wyczekanego posiłku :D Tymczasem zaś mamy radosne bieganie na golasa po kąpieli i błyskawiczne zasypianie – bez noszenia, kwilenia i wygibasów. I praktycznie zero dłuższych nocnych przerw. Ha! A może podświadomie zła jestem, że to tak wyglądało? Że cyc okazał się tak mało istotny a z cycem i ja sama?? Może odzywa się we mnie potrzeba bycia jedyną i niezastąpioną?  Muszę to sobie wszystko poukładać, bo poczucie pustki walczy we mnie z zadowoleniem z odzyskanej niezależności – walka jest wyrównana i szala zwycięstwa to w tę, to nazad… Tak czy inaczej kilka dni chodziłam jak chmura gradowa, a teraz dopadł mnie okres odrętwienia psychicznego, bliski emocjonalnemu paraliżowi. I ta martwota też mnie przeraża, bo jest jak tafla jeziora przed koszmarną burzą… ani zmarszczki, ani szeptu – a jednak czuje się, że będzie się działo. Sama więc widzę, że reset jest absolutnie niezbędny. Codzienność jednakowoż szansy na ów nie daje najmniejszej. Praca pożera mnie codziennie i wypluwa coraz później. Godziny popołudniowe, spędzane razem, we trójkę, są dla mnie zbyt krótkie i cenne. Wieczorem zaś gapią się na mnie półprodukty na kolejny obiad, brudne naczynia, porozrzucane zabawki i góraaaa większych i mniejszych szmatek czekających na ciepło żelazka. Gapią się i złorzeczą, bezczelne. Staram się zamykać im buzię kiedy tylko mogę… a potem padam. Padając myślę o jutrze i „pojutrzu”…