być kobietą, być kobietą...

Yupi! Wczoraj miałam kolejne USG i nasza Fasola okazała się być kobietką! Oczywiście nie mamy absolutnej pewności, ale na 99%... heh, Małż zwrócił uwagę, że ujawniła się dokładnie w Dzień kobiet ;) Nie dostałyśmy z tej okazji podwójnych kwiatków, ale jeden zestaw wystarczy.
Zadziwiają mnie Jej akrobacje tym bardziej, że tak naprawdę jeszcze nic nie czuję. Czasem wydaje mi się, że przykładając dłoń do brzuch czuje w odpowiedzi jakby puknięcie, czasem muśnięcie... ale tak naprawdę nie wiem, czy tak JEST, czy tylko mi się wydaje, bo bardzo chciałabym już poczuć Jej fikołki...
Na czas USG zwinęła się w taki precelek, że gin nie mógł jej zmierzyć ;)))
Zawsze po badaniu jestem lżejsza o całą masę niepewności i strachu które zaczynają rosnąć we mnie tuż po poprzednim. Nie wiem na czym to polega - niby wszystko jest ok., nie dzieje się nic, co mogłoby mnie niepokoić... ale ten lęk jest już chyba nie do uniknięcia i zostanie mi na całe życie Fasoli. Właśnie. Trzeba chyba pomyślec nad imieniem...

Komentarze

  1. Evelio11 marca 2011 23:30

    to się później zmienia. jak już czujesz wyraźne ruchy i codziennie dziecko daje znać, że jest i się miewa dobrze, to lęk przed badaniem gdzieś umyka. ale na początku też martwiłam się za każdym razem. dziewczynka? super!!!:-))))

    OdpowiedzUsuń
  2. Sylwia14 marca 2011 09:12

    Cieszę się i nie mogę się doczekać!!! Na razie żyję od badania do badania :-)
    Dopóki się nie dowiedziałam, w zasadzie nie miałam preferencji co do płci. Ale od kiedy wiem, że ma być dziewczynka naprawdę się cieszę...czuję jakieś takie babskie ciepełko gdzieś w środku :-))))

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Zostaw ślad :)

Popularne posty z tego bloga

Mija :)

Obraz
Nieodwracalnie i niezaprzeczalnie. Ważny był. Pełen niespodzianek i spełnionych obietnic. A także tych niespełnionych... nieważne. Nie lubię podsumowań - co się nie spełniło ma czas w nadchodzącym roku. Całe mnóstwo świeżego, czekającego na wykorzystanie czasu. Zupełnie świadomie zamykam więc drzwi i całą sobą wchodzę w Nowy Rok. źródło Zastanawiam się nad manifestem Noworocznym. Tyle bym chciała od tego roku - spełnionych marzeń, wyśnionych snów, zrealizowanych planów, słusznych założeń, wiekopomnych chwil... jednak przede wszystkim mam plan. Będę żyć lepiej - robić to co kocham i cieszyć się chwilami, które rozgrzewają moje serce. Rozsiewać radość zamiast malkontenctwa. Akceptować siebie i tych, których kocham. Nie szukać dziury w całym. Tak. Jestem gotowa :D
Czytaj więcej

Nocnikowe love i 38 tydzień

Udało się! Długo nie chciałam się chwalić, żeby nie zapeszyć, ale od kilku miesięcy Luśka korzysta z pieluszek tylko na noc i dłuższe podróże. Radość nasza wielka tym bardziej, że już wkrótce wydatki na pieluchy ulegną co najmniej podwojeniu (!). Jest więc realna szansa na uniknięcie rodzinnego bankructwa ;))) Młoda Dama dumna jest z siebie prawie tak jak my... ale nasza droga do pożegnania pieluszek była długa i kręta, oj kręta! Luśkowa przygoda z nocnikiem zaczęła się około 10 miesiąca życia. Opiekujący się Polą dziadek, jako jednostka uparta i konsekwentna, sadzał małą dupkę na nocnik regularnie. Siadanie odbywało się chętnie i bez oporów, ze skutkami jak to w tym wieku bywało różnie. Udało się, albo i nie, ale każdy sukces witany był z ogromnym entuzjazmem. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby nocnikowy bakcyl został chwycony. Nie wiadomo też dokładnie co się stało (każdy z zainteresowanych, poza Luśką oczywiście, ma swoją wersję) w każdym razie w którymś momencie nocnik stał się wr
Czytaj więcej

Dziesięć rzeczy, których chciałabym nauczyć moje dzieci.

To chyba najdłużej pisany przeze mnie post. Zaczęłam go pisać w 2014 roku i od tego czasu ciągle na nowo go przemyślam, modyfikuję. Bo to najważniejsza z moich misji i jednocześnie najtrudniejsza. Także nie wiem, czy ta wersja jest już ostateczną ;) Po pierwsze rodzina. Skała. Ostoja. Żelazny punkt z życiorysie, niezmienny, ciepły i bezpieczny. Staramy się budować w dzieciach poczucie bezpieczeństwa w rodzinie. Wynikające z poczucia przynależności, z zaufania i miłości. Mamy ogromne szczęście, bo oboje mamy dobre wzorce rodzinne. Pochodzimy z ciepłych, kochających się domów, co zbudowało nas na tę dorosłość w której sami tworzymy nasz DOM. Mamy też dzięki temu szeroki, ciepły i pełen miłości krąg bliskich osób, w którym nasze dzieci mogą bezpiecznie wzrastać budując swoje "ja". To nie do przecenienia i, zwłaszcza patrząc z perspektywy dzieci niełatwo nawiązujących kontakty rówieśnicze, najlepsze co można im zaoferować. Po drugie dobroć. Niby takie proste. Wierzę, że warto być
Czytaj więcej